Na 9 jaar te leven met Parkinson

is de vraag ‘Hoe gaat ‘t met je?’

niet met goed of slecht te beantwoorden

en laat zich al helemaal niet aan de buitenkant aflezen.

 

Het is maar net op welk moment je mij treft

in mijn ‘off or on-moment’

Het is als dag en nacht

Als zwart en wit

 

Ja, ‘Off’ noemen ze dat

Dat mijn lijf  ’t het even niet goed meer doet

Dat de medicijnen niet of niet lang genoeg werken

‘off’ met dubbel ff

Om duidelijk te maken

dat ’t toch echt ‘off’ is

ff

Zet er een p voor

en je begrijpt hoe ik me soms voel

Pff

Ja pff en zucht

Want ‘uit’ staan en toch door moeten is pfffff

Gelukkig kan ik

Net als dat roze konijntje

Met een trommeltje

De boel weer opstarten

Voor mij geen duracel batterij

Maar een nieuwe dosis pillen

 

Al wordt de impact op mijn leven

elk jaar groter

het is de kunst

om door de ‘off momenten’ niet stil te vallen

om je niet te laten weerhouden

 

Het onder ogen zien,

en niet bevechten

maar er vervolgens

omheen bewegen

als een geïmproviseerd duet

waar ik leidt

met korte ei

 

Ik dans

en dan is het niet ‘aan’ of ‘uit’

maar laat ik ‘t los

voel ik me vrij

 

En als dat even lastig is

dan laat ik me gewoon meedrijven

op de energie

in verbondenheid met jou

op de dansvloer

 

en dan is het niet Off

 

Off we go!

Happy 2019!